Thursday 17 March 2016

මන්ත්‍රී වැටුප් වැඩිකිරීම හෙවත් දූෂණය නවතා අල්ලස් දීම..





තිත්ත බෙහෙත් දීලා ආර්ථිකේ ගොඩගන්නවා කියන ආණ්ඩුව තාමත් රාජ්‍යයෙ ණය ප්‍රමාණය දන්නෙ නෑ. රාජපක්ෂ පාලනයේ පව් ගෙවන්න ජනතාවට සිදුවෙලා කියලා කිඹුල් කඳුළු හෙළන පාලක උන්නාන්සෙලා රැඩිකල් වෙනස පටන් අරගෙන බව පේනවා. දැන් ආණ්ඩුව මහින්දව තියන් ඉන්නෙ කෝකටත් තෛලය වගෙයි. ඇති අයගෙන් අරගෙන නැති අයට දෙනවා කිව්ව ආර්ථික ඔස්තාද්ලා යටතේ වක්‍ර බදු වැඩිවෙලා කියලයි ආර්ථික විශේෂඥයන් කියන්නෙ. හැබැයි ඒ ඇත්ත වහන්න රාජපක්ෂ බද්ද කියලා දේශපාලන නාට්‍යක් රඟදක්වමින් යනවා. 



ජනතාවට පටි තදකරගන්න කියලා තමන්ව බලයට පත්කරපු මිනිස්සුන්ව අන්ඳන ආණ්ඩුව නියම වැඩකට අත ගහලා. ඒ තමයි මන්ත්‍රීවරුන්ගේ වැටුප් හා වරප්‍රසාද වැඩිකිරීම. ආරංචි හැටියට පාර්ලිමේන්තු ගෘහකාරක සභාවේදි තමයි මේ යෝජනා ඉදිරිපත් වෙලා තියෙන්නේ. අද(17) තිබුණු කැබිනට් මාධ්‍ය හමුවේදී මාධ්‍යකරුවන් මේ ගැන ඇහුවාම ගයන්තලා සුජීව සේනසිංහලා අජිත් පීලා හැමෝම හිටියේ තිත්ත බෙහෙත් බීපු ගොළුවෝ වගෙයි. විමල් වීරවංශගෙ ලයිට් බිල පෙන්නලා පොළොවෙ පස් කාපු ජනතාමිතුරන්ගේ හෙළුව මෙච්චර ඉක්මනින්ම පේන එකත් හොඳයි කියලයි හිතෙන්නේ. 


එකගෙයි කෑම වඩා රසවත්ය..


ආරංචි හැටියට මෙන්න මේ විදියට තමයි වරප්‍රසාද වැඩිවෙන්නේ.. 

1.දැනට නිල නිවාස නොමැති මන්ත්‍රීවරු සඳහා මසකට රුපියල් 50 000 ක ගෙවල් කුලී දීමනාවක්
2.කාර්යාලයක් පවත්වාගෙනයාම සඳහා මසකට රුපියල් 75 000 ක දීමනාවක් ද 
3.පාර්ලිමේන්තු මන්ත්‍රීවරයකුගේ දුරකථන දෙකක් සඳහා දැනට පාර්ලිමේන්තුවෙන් බිල්පත් ගෙවීමේ ක්‍රමය වෙනුවට මසකට රුපියල් 50 000 ක දීමනාවක් 
4.ව්‍යවස්ථාපිත මණ්ඩලය ලෙස පාර්ලිමේන්තු මන්ත්‍රීවරුන් රැස්වන දිනයකදී එක් මන්ත්‍රීවරයකුට රුපියල් 2500 ක පැමිණීමේ දීමනාවක් 
5.පාර්ලිමේන්තු රැස්වීම් නොපැවැත්වෙන දිනවලදී ආංශික කාරක සභා රැස්වීම් පැවැත්වෙන අවස්ථාවලදී එක් සාමාජික මන්ත්‍රීවරයෙකුට දිනකට රුපියල් 4000 ක දීමනාවක් හා සභාපතිවරයාට රුපියල් 5000 ක දීමනාවක් 


දැනට පවතින ක්‍රමයට අනුව එක් මන්ත්‍රීවරයකුට දුරකථන දෙකක් සඳහා බිල් ගෙවීම වෙනුවෙන් පාර්ලිමේන්තුවට මසකට රුපියල් ලක්ෂ 30 ක් 35 ක් අතර මුදලක් වැයවෙනවා. ඒත් අලුත් යෝජනා ක්‍රියාත්මක වුණොත් ඒකට වැයවෙන මුදල රුපියල් 1 12 500000 ක්. කොහොමද ගණන..කියවගන්නත් අමාරුයි.. වෙනස කියන්නෙ මේකට කියලා හිතෙනකොටත් සැපයි අම්මපා..


කන් කෙඳිරිය...
හීන් කෙඳිරිය...


ඒකාබද්ධ විපක්ෂෙ නම් දැන් ඒකෙන්වත් ගොඩයෑමක් තියේද කියලා බලනවා. හැබැයි ඒ විරෝධයක් නොවන හීන් කෙඳිරියක් වගේ එකකින්. ඒකාබද්ධ විපක්ෂෙ වීරයෝ ජවිපෙට වඩා නම් ඒ හීන් කෙඳිරිය හොඳයි කියලා හිතෙන්නේ ජවිපෙන් කන්කෙඳිරියක්වත් නැති නිසයි. මේ යෝජනා ආපු ගෘහකාරක සභාවේ නිහාල් ගලප්පත්ති කියන සහෝදරයාත් හිටියාය කියන්නේ. ඒත් ජවිපෙන් ඒ ගැන තාම නෝ රෙස්පොන්ස්. හැබැයි 
 ජවිපෙ පසුගිය මහමැතිවරණයේදී සිය මැතිවරණ ප්‍රතිපත්ති ප්‍රකාශනයෙන් කියාසිටියේ මන්ත්‍රී වරප්‍රසාද අඩු කරනවා කියලයි. ජවිපෙ කී කතා...
ඒ අනුව මන්ත්‍රීවරුන්ට ලබාදෙන වාහන බලපත් අහෝසි කොට ඒ වෙනුවට ඔවුන්ගේ රාජකාරි සඳහා රජයෙන් වාහන ලබාදීම් යෝජනා කළ ජවිපෙ කළ වඩාත්ම පුදුම යෝජනවා වුණේ මන්ත්‍රී විශ්‍රාම වැටුප ද අහෝසි කිරීමයි. හැබැයි ජවිපෙ තාම නෝ රෙස්පොන්ස්. 



මේ ගැන කැබිනට් ප්‍රකාශකවරයා දෙකට දෙවාරෙට දීපු උත්තරවල හැටියට මේ යෝජනාව ක්‍රියාත්මක වෙන පාටකුයි පෙනෙන්නෙ. ඒ මදිවට අජිත් පී පෙරේරා ලැජ්ජා නැතුව ජනතා සම්මුතියක් ඇදලා ගත්තා. එයා කියන්නෙ ජනතාවගෙ සම්මුතියක් අනුව රාජ්‍ය පාලනය වෙනවලු. ජනතාව කැමැති නෑ කියනවා නම් වැටුප් වැඩි කිරීම් නවත්තන්න පුළුවන් වගේ කතාවක් කිව්වෙ. ඒත් මේ වැටුප් වැඩි කරන තරම ප්‍රමාණය බැලුවාම සම්මුතියේ ස්වභාවය අපට පේනවා. ඉක්මනටම වැටුප් වැඩි වේවා කියලා ප්‍රාර්ථනා කරනවා.. 

Monday 14 March 2016

පන්හිඳ කගපතක් කරගත් සුනිල හදවත- සුනිල් මාධව ..




ජීවිතය වරද්දා ගත් පුද්ගලයකු වේ නම් ඔහු පුවත්පත් කලාවේදියකු විය යුතු යැයි පත්තරකාරයන් සම්බන්ධයෙන් බටහිර වූ එක් අපූර්ව හැඳින්වීමක් වේ. එහෙත් මේ වරද්දා ගැනීම ද පත්තර කලාව තුළ මාධ්‍යවේදීන්ගේ විශ්වාසය මත රඳා පවතී. සියල්ලට වඩා ජීවිතය අගනේය යනුවෙන් වූ පාඩමක් ගවේෂණාත්මක මාධ්‍යකරණයේදී පවා උගන්වනු ලැබුව ද සිය ජීවිත පවා අනතුරේ හෙළා අතුරේ යෑමට නොපැකිළෙන මාධ්‍යවේදියෝ එදත් සිටියහ. අදත් සිටිති. ඔවුන්ට පැහැදිලි දේශපාලනයක් ඇති අතර ඒ දේශපාලනයේ සීමා මායිම් තීරණය වන්නේ පොදු ජනයාට ඇති ප්‍රේමය මතය. පන්හිඳ කගපතක් සේ දකින එවැන්නෝ මහජනයාගේ සෙනෙවිවරු වෙති. රාජ්‍ය පුරා භීෂණය පැතිරී ගිය අවසන් අඳුරු සමයේදී එසේ පන්හිඳ කගපතක් කරගත් සෙනෙවිවරු රැසක්ම වෙති. සුනිල් මාධව ප්‍රේමතිලක යනු එම සෙනෙවිවරුන් අතර සිටි පෙරමුණේ රාල කෙනෙකි. මාධ්‍ය දිවිසැරියේ අඩසියවසක් සපිරෙන මොහොතේ ජනතා පත්‍රකලාවේදියකු හැටියට සිය ආදරණීය සගයන්ගෙන් මෙන්ම සුවහසක් වූ සහෘද සටන් සගයන්ගෙන් පාඨක ජනයාගෙන් බුහුමන් ලැබීමට තරම් සුනිල් අයියා භාග්‍යවන්ත වී ඇත්තේ එහෙයිනි.

ප්‍රතිවිරෝධතාවල ස්වරූපය සුනිල් අයියා දැනසිටියේ නැත..


වෘත්තින් රැසක් අතර පත්තර රස්සාව පත්‍රකලාවේදය යැයි හැඳින්වෙන්නේ ඒ තුළ වූ විද්‍යාවත් කලාවත් යන ද්විත්ව ගුණාංගය නිසාය. එහෙත් පත්තරකාරයකු වීමට යත්න දරන ඇතැමුන්ගේ අවසන් පරමාර්ථ අතර වන්නේ බලය ගොඩනගාගැනීමය. පත්තර රස්සාව තුළ තමා නියෝජනය කරන අංශය තුළ වූ බල සබඳතා ඊට පිහිටට එයි. මේ නිසාම අන්තිමේදී පත්තරකාරයාට ද නිතැතින්ම දේශපාලනයක් තිබේ. සුනිල් මාධව ප්‍රේමතිලක නම් වූ ඒ සොඳුරු පත්තරකාරයාට ද දේශපාලනයක් තිබුණේය. ඒ හඬක් නැති මිනිසුන්ට හඬක් වීමේ දේශපාලනයයි. අවවරප්‍රසාදිතයන්ට, නිර්ධන නිර්බල පීඩිත ජීවිතවලට හෙටක් හැදීම වෙනුවෙන් වූ දේශපාලනයයි. ජාතියක ජීවනාලිය තරුණ පරපුර යැයි සිතූ දේශපාලනයයි. ඒ දේශපාලනයේදී සුවහසක් වූ සටන්කාමී ගෝලයන්ට යෂ්ටිය දෙන්නට තවත් පරපුරක් හදන්නට ඔහු පැකිලුණේ නැත. ඒ ඔහු තුළ ඇතැම් මාධ්‍ය ඔස්තාද්ලාට මෙන් බලයේ මහන්තත්වයක් නොතිබූ බැවිනි. මේ නිසා සැබැවින්ම ඔහු සිය ගෝල බාලයන් පවා සැළකුවේ සහෝදර සටන් සගයින් මෙනි.

විප්‍රවාසී දිවියක වේදනාව- රෝහිත භාෂණ


පැරැණි වාමාංශික කොටස්වලින් කැඩී වෙන් වී පිහිටු වූ නව දේශපාලන ව්‍යාපාර, විකල්ප පුවත්පත්කලාවට බැඳි පෙමින් අකුරු කළවුන්, ජනතාවාදී කලාවක් ගොඩනැගීමේ සිහිනයක සිටි පිරිස් ඇතුලු ප්‍රගතිශීලී සමාජ කොටස් රැසක් එකවර ඔහුගේ සේවනයත් සෙවණත් ලැබුවේය. සුදර්ශිය, මහජන පුස්තකාලය ආදී තැන් මේ බොහෝ දෙනාගේ කතිකා මණ්ඩප විය. වාද විවාද පුරාවට අලුත් ලේ සමඟ ගනුදෙනු කළ සුනිල් අයියා ඒවා අවසන සාද කතා සඳහා මධුවිතක් පුරන්නට ගියේ ද බොහෝ විට ඒ තරුණ කොටස් සමඟය. ඇත්තටම පත්තර කලාවෙන් ගොඩයනවා නම් සුනිල් අයියාට බොහෝ මං පෙත් විවරව තිබිණි. එහෙත් ඔහු විශ්වාස කළ දේශපාලන ධර්මය විසින් ඒවා අලුයම ලූ කෙලපිඩක් තරම්වත් අගය කරනු ලැබුවේ නැත. එසේ වුවත් සුනිල් අයියා නිසා ගොඩ ගිය අයගේ ගණන බැලුවද සංඛ්‍යාත්මකව සුළුපටු නැත. වහන් රහිත දෙපයින් ඇවිද ගිය, පත්ඉරු මත සිමෙන්ති පොලොවේ රැය පහන් කළ ඒ ඇතැමුන් අංශක එකසිය අසූවකින් දේශපාලන කරණම් ගසා කැබිනට් ඇමැතිවරු දක්වා යද්දී සුනිල් අයියා සමසිතින් ඒ දෙස බලාසිටියේය.

කොළඹ යුගයේ සුප්‍රකටම කවියකු වූ මීමන ප්‍රේමතිලකයන් වනාහි සුනිල් අයියාගේ ආදරණීය තාත්තාය. මීමන ප්‍රේමතිලකයන්ට කවිත්වය රුධිරයට මුසු වූයේ යම් සේද සුනිල් අයියාට ජනතාවාදය නමැති කලාව රුධිරගත වී තිබිණි. පැටි වියේ සිටම මාධ්‍ය ලෝකයට පෙමින් බැඳුණු සුනිල් මාධව ශත දහයේ විශ්ව විද්‍යාලය හෙවත් සිළුමිණ තුළින් මාධ්‍ය ජීවිතය අරඹන්නේ බෙනඩික් දොඩම්පේගම නම් වූ ජ්‍යෙෂ්ඨ පත්‍රකලාවේදියා ගුරුතන්හි තබාය. සිළුමිණ, දිනමිණ, සරසවිය හා ජනතා ආදී බේරෙගෙදර පත්තර රැසක ඔහු අකුරු කළේය. එහෙත් ස්වාධීනත්වය දැඩි සේ අගය කළ සුනිල් මාධවගේ මාධ්‍ය ජීවිතයේ ඔහුගේ නිසග ජනතාවාදී කලාව ආරම්භවන්නේ දිවයින පුවත්පතෙනි. තරුණ අසහනයත් අපේක්ෂාභංගත්වයත් රජ කරමින් පැවැති මොහොතක සුනිල් අයියා ආරම්භ කළ 8 වැනි පිටුව අයුක්තියට එරෙහිවූවන්ට පහන් තරුවක් බඳු විය. පැවැති දේශපාලනය ප්‍රශ්න කරමින් ඇරඹුණු තරුණ ප්‍රවාහය සුනිල් මාධව ප්‍රේමතිලකයන්ගේ අකුරු සමඟ ඉදිරියටම ගලා ගියේ පාලක පංතියේ කෝපයට ලක්වෙමිනි. ක්‍රමයට අනුගත වෙන බොහෝ දෙනා අතර සුනිල් අයියා තරුණ පරපුරේ නොමද ගෞරවාදරයට පත්වන්නට එය ප්‍රබල හේතුවක් විය.


සුනිල් අයියා විභූති මල්ලි ගැන නිහඬ ඇයි?

සමාජයේ ප්‍රභූ තන්ත්‍රයේ ඇසුර මාධ්‍ය වෘත්තියේ ස්වභාවයෙන්ම හිමිවන්නක් වුවද සුනිල් මාධව හිටගත්තේ නිර්ප්‍රභූන් සමඟය. සටන් කළේ නිර්බලයන් වෙනුවෙනි. වෘත්තියෙන් ලැබෙන දේශපාලන බලයෙන් ඉහළ මාලයට පැනගන්නට දත කන පිරිස් අතර ඔහු වාසය කළේ පහළ මාලයට වීය. මේ නිසාවෙන්ම ලද පොදු ජන ඇසුර ඔහුගේ අකුරුවලට ජීවය කැව්වේය. ඒවා ව්‍යාජ කාව්‍යෝක්ති නොවී ඇත්ත ඇතිසැටියෙන්ම දුටු ලිපි විය. සත්‍යවාදියකුගේ දිනපොතක් ලිවීම බොහෝ දෙනෙකුට ප්‍රශ්නයක් වුවද ඔහු ඒ කාරිය සැහැල්ලුවෙන් කළේ එහෙයිනි. මේ ඇත්ත ලිවිම නිසාම පත්තර ජීවිතයේ හැලහැප්පීම්වලින් ද අඩුවක් නොවූ සුනිල් අයියා කීපවරක්ම පත්තර රස්සාව දමාගසා ගෙදර ගියේය. එහෙත් එයින් ඔහුගේ මතවාදය වියැකී ගියේ නැත. ලක්මිණ , ලක්දිව වනාහි ඒ නොමියෙන මතවාදයේ නව ප්‍රකාශනයෝය. විනී හෙට්ටිගොඩ, රෝහිත භාෂණ, විමලසිරි ගම්ලත්, ඩලස් අලහප්පෙරුම, තිඹිරියාගම බණ්ඩාර එවක ඒ සහෝදර කතු මඩුල්ලේ සටන් සගයෝ වූහ. ලාංකික දේශපාලනයේ ඓතිහාසික සරදම් මේ යැයි කියාපාන්නට මෙන් අද ඒ මිතුරන්ගෙන් කෙනෙකු කැබිනට්ටුවට යද්දී තවකෙකුට මව්බිමෙන් ඈත්ව විප්‍රවාසී ජීවිතයක් ගතකරන්නට සිදුව තිබේ. 

සුනිල් අයියා නොදකින විභූතිගේ අවතාරය..


සුනිල් අයියාගේ දිවිසැරියේ පත්තර ලකුණ සනිටුහන් කරන එක් හරස්කඩක් හැටියට මේ මිත්‍ර සමාගමේ කතාව අපට හැඳින්විය හැකිය. සුනිල් අයියාගේ මාධ්‍ය ජීවිතයේ සුවිශේෂීම කාලයක් හැටියට හැඳින්විය හැක්කේ පොදු ජන ප්‍රාග්ධන සම්පාදනයෙන් ආරම්භ කළ හිරු පුවත්පතයි. අතිශය දේශපාලනික වැඩපිළිවෙලක් හැටියට දියත් වූ හිරු පුවත්පත විමුක්ති දේශපාලන සටන්බිම සෘජුව අරමුණු කරගනිමින් ආසන්න අතීතයේ තැබූ සළකුණ සුවිශේෂීය. බලය සඳහා බලය පසුපස දිවිම මිනිස් ස්වභාවයේ මූලික ලක්ෂණයක් යැයි කීවේ තෝමස් හොබ්ස්ය. මෙය සාමාන්‍ය මිනිසුන්ට අදාළ වන්නේ යම්සේද ඊට වැඩි බරකින් යුතුව මාධ්‍යවේදීන්ට අදාළවේ. රාජ්‍ය බලය විසින් සියල්ල හසුරුවනු ලබන ලංකාව වැනි රටවලදී ඒ යථාව තවත් දරුණු වේ. එහෙත් පත්තර ලෝකයේදී මේ කතාව උඩියටිකුරු කළ මිනිසෙකි. හේ ආදරණීය සුනිල් අයියාය. ඒ ඔහු මිනිසුන්ට අප්‍රමාණව ආදරය කළ නිසාය.

Tuesday 8 March 2016

බිග් පැච්


දේශපාලනය සමඟ සම්බන්ධ ඕනෑම දෙයක් ලංකාවේදී ඉතා පහසුවෙන් ප්‍රසිද්ධිය අත්පත් කරගනී. ඕනෑම ක්ෂෙත්‍රයක කුසලතාව නොමැති අයකුට වුවද තල්ලුවක් මුල්ලුවක් වේ නම් දේශපාලන සක්කයක්ව ඉදිරියට යන්නට බාධක නැත. මෙය කලාව ක්‍රීඩාව ආදී සියලු අංශයන්ට පොදු සාධකයකි. මෙරට ජාතික ක්‍රීඩාව වොලිබෝල් වුවද අපේ ජාතිකානුරාගී ක්‍රීඩාව බවට ක්‍රිකට් පත්වන්නේ ද ඒ අනුවය. දේශපාලනයෙන් ක්‍රිකට්වලට ලැබෙන ගැම්ම රටේ සෙසු ක්‍රීඩාවලට නොලැබෙන බව කවුරුත් දනිති. මේ කතාකරන්නට යන්නේ ක්‍රිකට් දේශපාලනය ගැන නොවේ. මේ දිනවල ඇදහැලෙන පාසල් මහා ක්‍රිකට් තරඟ වැස්සේ හේදෙන යෞවනෝදය ගැනය. බිග් මැච් අවසන් වනවිට වැටෙන් බිග් පැච් ගැනය.

බිග් මැච් කියනවිටම මැච් එක ක්‍රිකට් මිස අනෙකක් නොවේ. අනෙක් අතට බිග් මැච් ගසන්නට නම් ඒ ඉස්කෝල ද ටිකක් බිග් ලෙවල් එකේ ඒවා විය යුතුය. කාට හෝ ඇති අධික උනන්දුව හේතුකොටගෙන පාසල් දෙකක් අතර විද්‍යාලාන්තර මහා ක්‍රිකට් ගැටුමක් පවත්වන්නට කටයුතු යෙදුණ ද එය බිග් මැච් එකක් වන්නේ නැත. බිග් මැච් කියනවිටම රටවැසියන්ගේ ඔළුවලට එන්නට තරම් ඒවා ප්‍රකට විය යුතුය. නැත්නම් ඒ තුළ ඇත්තේ හුදු අහිංසක වෑයමක් පමණක් වනු ඇත. ක්‍රිකට්වල අයිතිය ඇත්තේ එංගලන්තයටය. එහෙත් අඛණ්ඩ ලෙස බිග් මැච් ගැසීමේ ඓතිහාසික වාර්තාව ඇත්තේ අපට යැයි කීවොත් ඔබ පුදුම වනු ඇත. ලංකාවට බිග් මැච් ඒ තරම්ම ජීර්ණය වූ සංස්කෘතික අංගයක් වී තිබේ.

තරඟයේ වීරයෝ...


ආරම්භක කාලවලදී සුදු අධිරාජ්‍යවාදයේ උරුමයක් හැටියට ලැබුණ ද පසුකාලීනව සුද්දාටත් වඩා භුක්තියේ අයිතියට සවි වන ආකාරයට බිග් මැච් සංවිධානය කරන්නට තරම් අපේ පාසල් දක්ෂ විය. විසි වැනි සියවසේ අග වනවිට හුදු විනෝදය හා ජවය විදහා දක්වන තැනකට සීමා වී තිබූ විද්‍යාලාන්තර මහා ක්‍රිකට් ගැටුම් කාලානුරූපීව විශාල පරිවර්තනයකට ලක් වී ඇත. ක්‍රීඩාවට දේශපාලනය කළ විනය තරමටම වාණිජත්වය විසින් ඒ මත ඇතිකරනු ලැබ ඇති අගතීන් වසරක් පාසා වර්ධනය වන හැටි අපට අසන්නට දකින්නට ලැබේ. මහා පාසල් අරා සිටිනා ආදි ශිෂ්‍ය සංගම්වල බල පරාක්‍රමය මේ හා සෘජුවම සම්බන්ධය. මේ බල පරාක්‍රමයට රටේ දේශපාලනයේ මුදුන් අතු සෘජුවම සම්බන්ධය. ඒ නිසා බිග් මැච් සංස්කෘතිය පුරා පැතිර යන අනීතික ධර්මතා ප්‍රවණතා හැටියට මහා පාසල්වල දරුවන්ගේ උරුමයක් කරදෙන්නට තරම් මේ බල සම්බන්ධතා සැහැසි වී තිබේ.

උදාහරණයක් හැටියට පසුගිය වසරේ දකුණේ ප්‍රධාන පාසල් දෙකක් අතර පැවැති මහා ක්‍රිකට් ගැටුම නිමාවූයේ දෙවිදුහල්හි ආදි සිසුවන් ඇති පදමට ගුටි ඇනගැනීමේ සමාප්තියකිනි.  නිරීක්ෂණය අනුව එය අතිශයින්ම දේශපාලන සංවාදයක් බවට පත් වූ තත්ත්වයකට පරිවර්තනය විය. රටේ ජාතික දේශපාලනයේ නියුතුවූවන්ගේ ගුණ නැණ බලය ගැනත් ඉදිරි දේශපාලන සිදුවීම්වලට ක්‍රීඩාව ද බලපාන ආකාරය ගැනත් දෙපිරිස් අතරේම හොඳ සිංහලෙන් අදහස් හුවමාරු විය. අවසානය වනවිට දෙවිදුහල්වල මෑතකාලීන ක්‍රිකට් ක්‍රීඩකයන් නව සමාජ මාධ්‍ය මඟින් ණය බේරාගන්නා සංවාද දක්වා ද එය ඇදී ගියේය. අදට ද ඒවායේ අඩුවක් නැත. මේ නම් කවර තත්ත්වයක් ද? ක්‍රීඩාවේ මූලිකම අරමුණු වන සුසංයමය, විනය, සමගිය එක්තැන් කරන්නේ මෙසේද? ඒ එක් උදාහරණයක් පමණි.

අනෙකා කවුද?


පාසල්වල ආදි ශිෂ්‍ය සංගම්වලට ලක්ෂ්මිය මිස සරසවිය අවශ්‍ය නැත. සැබැවින්ම අද වනවිට වේගයෙන් පැතිර යන බිග් මැච් වසන්තය සමඟ මතු වී පෙනෙන ඇතැම් ප්‍රවණතා සන් කරන්නේ ද එයයි. නීතියේ ආධිපත්‍ය ගැන කතා කරන අපි පාසල් මහා ක්‍රිකට් සැණකෙළියේ අංගයක්ව සංවිධානය කෙරෙන බයිසිකල් පැරඩ් ආදියෙහි සමාජ හිංසන පැතිකඩ ගැන කතා නොකරමු. පසුගිය සතියේ එලෙස බිග් මැච් උන්මාදයෙන් පිස්සු කෙළ තිබූ ඇමැති පුතෙක් සිය සගයන් ද කැටුව කොළඹ බාළිකා පාසලකට පැන තිබුණේ පිස්සුව ඉවසාගෙන ඉන්න බැරි තැනය. සගයන් පොලිස් අත්අඩංගුවට පත්වුණද ඇමැති තාත්තාගේ බලතල නිසා ඔහුට නිදහසේ ආ වැඩේ කරගෙන යන්නටත් ලැබිණි. මේ ආකාරයට අද වනවිට බිග් මැච් සංස්කෘතිය වර්ධනය වෙමින් තිබෙන්නේ සමාජයේ අධිපතිත්වය දරන කොටසකගේ බලයේ මහන්තත්වය විෂද කරන ක්‍රියාවලියක් හැටියටය. නීතියේ සමානාත්මතාවය ගැන කතා කරන බොහෝ දෙනා මේ ගැන මුනිවත රකිති.